Het wel en wee in Samoa

Dag 4: Een dagje in de keuken, Dinsdag, 24 november

Vandaag heb ik een dagje in de keuken van de base gewerkt. Na een stevig ontbijt wat bestond uit havermout pap, zoete thee en papaja. Er was een verjaardag en dat word hier gevierd met veul eten. We begonnen om 9.00 met koken en om 16.00 waren we klaar. Lunch was al klaar gemaakt tijdens ontbijt, brood, dus daar hoefde we niks voor te doen. Alles word hier bereid met verse ingrediënten. Geen “zakkie-pakkie-doosie” dus! We begonnen met snijden. Wortel, sperziebonen, ui, en witte kool voor de “stir fry” (roerbak) Er moest lam en tonijn gesneden worden. Lam voor de “stir fry” en tonijn in kleine stukjes voor de rauwe tonijn salade en grotere stukken voor de gefrituurde tonijn. Aardappels moesten geschild worden voor aardappel salade. Er moest komkommer en tomaat heel klein gesneden worden voor de rauwe tonijn salade. Brood moest geroosterd worden voor paneermeel. En buiten waren mannen bezig met het openen van kokosnoten voor de kokosmelk voor de rauwe tonijn salade. Dat is trouwens nog een heel gedoe. Wij verwende westerlingen gaan naar de Appie en kopen een pakje of een blikje met kokos melk maar de bomen hangen hier vol met kokos noten en dus word dat hier vers gemaakt. Met de hand dus. Eerst word die dikke schil van de kokosnoot gehaald, hier gebruiken ze een stok voor waar een punt aan gesneden is. Als de “schil” er af is hou je over wat wij kennen als kokosnoot. Zo’n bruin ding met van die bruine dikke haren. Deze word vervolgens in tweeën gehakt met een flink mes. Dan heb je dus van die witte kokos binnen in die word er uitgeschraapt met een speciaal soort werktuig wat vast zit aan een krukje waar je op zit. De jongens schrapen de kokos er uit en dat word opgevangen in een teiltje. Als je een stuk of 15 kokosnoten leeg geschraapt hebt heb je dus een bak vol met “kokosrasp” dan komt er een soort bosje sisaltouw, wat ze ook gebruiken om vuur mee aan te maken. Een soort heel fijn stro. Ongeveer de maat van een flinke bol wol. Hier stoppen ze wat van die kokosschraapsel in en vervolgens moet er gewrongen worden. Wringen alsof je een handdoek uitwringt. Wat je er dan uitwringt is kokosmelk, of ook wel kokoscream genoemd. Hard werk dus! Ik heb het de jongens zien doen en er werd flink gezweet. De kokoscream gaat samen met de kleine stukjes komkommer en tomaat en rauwe tonijn in een schaal en klaar is de tonijn salade. En het is nog lekker ook! Dan is er nog de gefrituurde tonijn. Ik ben eerst lang bezig geweest met het roosteren van brood en het vermalen tot paneermeel. En nee mam dat doen ze hier niet in de magimix. Dat heb ik gewoon met de hand gedaan. Wel 2,5 brood weg gewerkt op die manier. Tot mn vingers er pijn van deden. Vervolgens de tonijn, die lekker met limoen sap en schilletjes, peper en zout een poosje heeft liggen marineren, gepaneerd zoals we dat thuis doen met. Eerst in meel, dan in ei en dan door de broodkruim/paneermeel en daarna in de hete olie. Frieturen aan beide kanten bruin en er uit. De aardappelen voor de aardappel salade werden buiten op een vuurtje gekookt, net als de eieren. Ook de “lam stir fry” werd buiten op een vuurtje bereid. De rijst van gister werd opgebakken met wat groenten en sojasaus tot “fry rice” (soort nasi zonder vlees). Een schotse vrouw die hier logeert heeft de aardappel salade afgemaakt. Buiten werd er een bbq opgestookt waar kip en worstjes werden gegaard onder het toeziend oog van moeder poes en haar vier kittens. Want je weet maar nooit of er misschien iets op de grond valt. Het gros van het eten word dus binnen in de keuken voorbereid. Alles word gesneden en gewassen vervolgnes gaat het allemaal naar buiten om daar op een vuurtje gekookt te worden. Binnen staan wel 2 elektrische fornuizen maar die zijn niet aangesloten, en ik geloof niet dat ze weten hoe dat moet.... dus die worden niet gebruikt. Buiten is ook een Samoan oven. Een soort cement hoop met een gat waar hout in gaat voor een vuur en twee gaten waar je pannen en schalen in kan zetten waar het “gaart”.
Toen we om 16.00 klaar waren ben ik eerst onder de douche gesprongen, de koude douche begint te wennen, tis best lekker vooral omdat het buiten toch wel warm is. Om 6.30 werd er met een stok op de gastank geslagen, dit is het teken dat er eten is. Eerst werd er gezongen voor de jarige en vervolgens kregen we te eten. Van alles een beetje. Allemaal erg lekker. Als toetje was er ijs. Dit is gekocht “down-town”. Dit hoefde we gelukkig niet zelf te maken. En er was natuurlijk verjaardag taart. Het zoontje van de schotse mevrouw werd 7 en zij heeft de taart gemaakt.




Dag 5: Naar school, Woensdag, 25 november

Vandaag ging ik samen met 2 andere van mijn team naar eens schooltje wat opgezet is door DTS-studenten die hier nu ook op outreach zijn. Het schooltje is voor kinderen van ouders die geen geld hebben om hun kinderen naar een gewone school te laten gaan. Een staff van de base hier gaat ook elke dag mee om te vertalen. De kinderen, ongeveer 30, leren wat Engels, het alfabet en ze leren tellen. Ze leren klokkijken en doen veel spelletje waar ze Engelse woordjes door leren. Elke dag word er over een ander land verteld. Tradities en gebruiken worden verteld. Vandaag ging ik dus ook mee. Om 9.00 begonnen we. Er werd eerst gezongen. Christelijke liedjes, in Engels en Samoan. Het Engels was niet altijd even goed te verstaan, maar het gaat om het idee. De kinderen waren erg enthousiast. De liedjes werden uit volle borst gezongen en elk lied was voorzien van gebaren. Na het zingen werd er gekeken of iedereen en werd er een Bijbel verhaal verteld. Tijdens het vertellen werd het uitgebeeld door een paar kinderen. Daarna werd het Engelse alfabet geoefend in een liedje. Vervolgens splitste de kinderen zich op in 3 groepen. Een groep kleintjes tot 5 jaar denk ik, een groep wat grotere tot 8 ofzo en de laatste groep was alles wat ouder was. Het is lastig leeftijden te schatten bij deze kinderen. In de groepen werd er geoefend met de verschillende vakken, klokkijken, tellen en de letters van het alfabet. Ik zat bij de oudste groep en hier deden we klokkijken. Sommige van de kinderen snapte het wel maar het gros was gewoon aan het gokken. De grappigste tijden krijg je te horen.
Om 11.00 was het pauze. De kinderen kregen een beker limo en een koekje. Wij kregen Samoan hot coco. Een soort chocomel maar dan heel anders. Maar het had wel ver weg iets weg van chocomel. Daar bij kregen we een brood. Het brood werd in plakken gesneden en besmeerd met echte boter. Ik heb het het knapperige kapje genomen, zonder boter uiteraard. Het leek er op alsof ze ons extra wilde verwennen. De mensen van het huis waar het schooltje aan vast zat willen denk ik hun dankbaarheid op die manier tonen. Het schooltje is trouwens niet zoals we dat kennen hoor. Het is een “Tale”, een vloertje met palen en een dak, net als waar wij in slapen.
Na de pauze werd er het een en ander over Duitsland verteld. Aan het eind was er een soort quiz om te zien of de kinderen wat opgestoken hadden van de les. Er zijn twee teams en aan het eind van de week kijken ze welk team de meeste punten heeft en die krijgt wat lekkers.
Om 12.00 waren we klaar en gingen de kinders naar huis en wij terug naar de base waar de lunch klaar stond, de kliekjes van het feestmaal van gister.
Nu spring ik voor de verandering maar weer onder de douche. De kinderen waren niet allemaal even schoon en omdat de luchtvochtigheid zo hoog is hier genezen wondjes enzo heel langzaam. Er loopt hier een meisje rond met allemaal ontstoken muggenbulten dus ik zorg wel dat ik regelmatig douche.


Dag 7, Vrijdag, 27 november 2008

Vanmorgen wakker geworden door een vreeselijke regenbui. Het waaide heel erg en ik was echt bang dat alles weg zou waaien en nat zou worden. Wonderbaarlijk bleef alles droog hier..... Om 6.00 hadden we worship dus we moesten zoiezo vroeg op.
Na een stevig ontbijt van “cocorice” ben ik weer terug naar bed gegaan om mijn slaap in te halen. “Cocorice” is een soort pap gemaakt van rijst en cacao. Een soort van rijstepap met chocomel. Best lekker.
Na de lunch zijn we naar de gevangenis gegaan. De enige hier in Samoa. Elke week komt hier een groep Christenen een “uur vullen”. Wij gingen samen met het Adelaide team. Het was nog geen 10 minuten rijden vanaf de base. Er kwam een taxi busje en de rest, waaronder ik, ging achter in de pick-up. African style zeg maar. We moesten rokken, zo lang mogelijk, en t-shirts dragen. Ik kreeg een rok van een ander meisje te leen. Mijn jurkje die ik hier heb voor de kerk komt net over mn knie en dat is te kort. De gevangenis is niet zoals wij die kennen. Alle bewakers wonen ook op het terrein de het eerste wat je ziet is “normale” huizen. Verderop was wel een cellen complex. Deuren en ramen met tralies. Alle gevangenen hadden zich verzameld in een Fale (vloertje met palen en een dak). Een stuk om 150 man zaten daar al op ons te wachten. We werden niet gescreend, onze tassen werden niet gecontroleerd ofzo we konden zo door rijden. De gevangenen waren ook niet geboeid, en er zat ook niets tussen hen en ons in. Het enige verschil was dat zij op de grond zaten en wij op een bank. We hebben een paar liedjes gezongen de gevangen hebben een paar liedjes gezongen, het andere team heeft een sketch gedaan en er hebben er drie hun getuigenis gegeven. Toen was het uur voorbij, en na het handjes schudden, gingen we weer weg, terug naar de base.
Halver wege het programma moest ik en nog een ander meisje naar de wc. Dus wij vroegen aan een Samoan jongen die met ons mee was gekomen waar we naar de wc konden. Hij vroeg het aan een agent en die stuurde ons door naar een vrouwelijke bewaker. Zij nam ons mee naar “het vrouwen gedeelte” van het terrein. We gingen door een hek en vervolgens gingen we een cel in van een mevrouw die daar in een mini stapelbedje lag. Haar deur stond gewoon open..... ze vroeg aan de vrouw of we naar de wc mochten. (Althans dat denk ik want alles ging in het Samoan en weet dus niet precies wat er gezegd werk maar de vrouw stemde denk ik toe. Dus wij naar haar “badkamer, een douche en een wc naast elkaar gescheiden door een klein muurtje. Voor de wc hing een transparant lapje stof dat als “deur” moest functioneren. Wij plassen en de vrouw hartelijk bedankt voor het gebruiken van haar toilet liepen we weer terug.

Terug op de base ons ontdaan van de rokken en zijn we een “blokje om” gegaan. Kokos koekjes gekocht bij het winkeltje. Daarna lekker gerelaxed, spelletje gespeeld, gekletst.
Tis wel wat drukker geworden hier op de base. Er zijn twee teams bij gekomen hier. Een team uit Amerika en een team van Cook Island. Ik heb echt geen idee wat we allemaal moeten gaan doen de komen de weken. De school is nog maar één week, dan is het zomer vakantie voor de kinderen en op een of andere manier is het heel lastig om in het Tsunami gebied te komen. K weet ook niet wat het is maar we zijn hier nu een week en nog niet één keer daar geweest. Ik geloof dat het vervoer t probleem is. Het is dik twee uur rijden daar heen en er is hier maar één pick-up-truck, en daar passen we nooit met zn alle in...... Dus ben benieuwd wat we de komende twee weken gaan doen. K vind het werken in de keuken wel leuk, dus als dat mijn taak gaat worden voor de komende twee weken vind ik dat niet erg, maar tis niet het doel waar we voor gekomen zijn.
We zijn nu al een week hier, en t voelt aan de ene kant al veel langer en aan de andere kant lijkt het nog maar zo kort. Tis erg gezellig hier, de mensen hier van de base zijn gezellig en er word veel gelachen! We doen alleen niet zo veel dus.
Het eten blijft verassend maar lekker, zal zeker wat recepten mee naar huis nemen! Alleen zal ik ze niet op de traditionele manier bereiden zoals ze dat hier doen. Of misschien wel, vuurtje stoken bij paps en mams in de tuin. Haha.
Ik zal jullie op de hoogte houden van het wel en wee, ik geloof dat we elk weekeind wel de gelegenheid hebben om “down-town” te gaan om even achter t internet te kunnen kruipen.

Zoals je kan zien is het dus gelukt.
Sorry voor het elle lange verhaal...

Liefs,

Greetje