Outreach #2, Island Impact Camp

Maandag 11 januari, dag 3 outreach Pele

Yeeh eindelijk konden we vandaag eens flink aan de slag. Na het ontbijt hebben we onze rokjes omgeweisseld voor korte boreken en zijn we bakstenen gaan maken. Hier op het eiland dragen de vrouwen rokken of lavalava’s maar tijdens het “mannen werk” mochten we wel een broek aan. We begonnen met zand scheppen en water halen om cement te maken voor de stenen. De stenen voor de watertank. Alles moet hier dus vanaf het begin gemaakt worden. Cement maken gaat hier als volgt: Men neme 2 emmers zand, 1 emmer schelpjes en koraal, 1 zak cement en 2 emmers water. Eerst moet alle droge zooi gemixed worden, dat doe je door de boel flink om te scheppen. Daarna maak je een gat in het midden, een soort tulband, en in het midden gaat dan het water. Vervolgens schep je voorzichtig het droge spul langzaam van buiten naar binnen in het water en als het water niet meer te zien is is het weer flink omscheppen geblazen. Nu is het cement klaar en kunnen we beginnen met het vullen van de mal. Cement in de mal schappen, aan stampen en kloppen en glad strijken. Dan de mal omkeren en voorzichtig de mal optillen en dan blijft de steen staan, als het goed is. Dan begint het hele verhaal weer van voor af aan. Cement in de mal, aanstampen... als het cement op is dan begint het cement maken weer van voor af aan. We hebben vandaag 6 zakken cement weg gewerkt. Dus 6x het hele verhaal herhaald, en das best zwaar in de volle zon. De stenen drogen in een dag, gewoon ook gewoon in de volle zon. Daarna zijn ze klaar voor gebruik. Omstebeurt hebben we zand gehaald, water gehaald, geschept, gemixed, mallen gevuld en de sterke mannen hebben de mallen gekeerd. We begonnen met één mal en later in de middag kwamen er mannen uit het dorp nog een mal brengen. Dat ging wel een stuk vlotter toen. Het was best zwaar. Maar t was erg goed om even lekker bezig te zijn. Tussen het zandscheppen en water halen in had ik wel mn pauze momentjes. Iedereen moest af en toe even de schaduw opzoeken en water drinken. Ik zocht verkoeling met mijn voetjes in het water. Ondertussen kon ik dan mooi schelpjes zoeken. Nu vragen jullie je natuurlijk af wat gaat ze toch allemaal met die schelpjes doen. Nou dat vroeg ik me dus ook af. Maar vandaag tijdens het schelpjes zoeken kreeg ik een openbaring. Het ging als volgt. Ik loop over het strand en erger me vreselijk aan de vliegen. Er zijn erg veel vliegen hier op t eiland erg vervelend. Ze eten uit je wondjes en ze gaan op je lippen zitten, ze zoemen rond je hoofd en ze houden erg van je zweet. Ze zijn er heel de dag. Dus ook tijdens het schelpjes zoeken. Dus, toen mijn irritatie tot een hoogtepunt kwam wist ik het! Na dat ik 365 kettinkjes van de mooiste schelpjes gemaakt heb ga ik de rest gebruiken voor een vliegen gordijn. Leuk met wat blauwe kraaltjes. K zie t al helemaal voor me. Maar goed, daar begin ik dus ergens in september aan, want ik ben voorlopig nog niet thuis. O nog een ander hoogtepunt van de dag. Ik heb dolfijnen gezien, nou ja, hun rug vinnen, en ik zag ze spetteren. Ver in de verte voorbij de koralen. Wel zeven denk ik. Ze kunnen niet dichter bij de kust komen vanwege dat koraal. Maar t waren echt dolfijnen!
We hebben dus vandaag heel de dag stenen gemaakt. Morgen gaan we beginnen met het bouwen van de watertank. Nu eerst eten. Vers gevangen vis!


Dinsdag 12 januari, dag 4 outreach Pele

Toen ik vanmorgen wakker werd deed mijn hele lijf zeer. Combinatie van het zware werk van gister en het slapen op een te dun matje. Na vier nachten ga je dat wel voelen. Ik had geen tijd om rustig wakker te worden en mn lijf te strechen, er moest gewerkt worden. Eerst blaadjes harken, ontbijten en om 8.00 was ik al stenen aan het sjouwen. De stenen die we gister gemaakt hebben moesten naar de kerk verplaats worden, daar komt de watertank. De mannen van het dorp hebben gister de vloer al gemaakt dus we konden meteen, toen alle stenen verplaats waren, beginnen met cement maken en metselen. Tot de lunch zijn we in één ruk door gegaan. Het metselen hebben we aan de nivans over gelaten. Het moet natuurlijk wel goed gebeuren. Wij dames hielden we ons bezig met scheppen en mixen, water en zand halen. Ook hebben we stenen aangegeven en de gaten in de stenen (ze zijn deels hol van binnen) opgevuld met cement na dat ze geplaatst waren. Na de lunch eerst een siësta gehouden en daarna hebben we het wat rustiger aan gedaan, de zon was erg heet en hebben regelmatig even uit kunnen blazen in de schaduw. Water drinken en zonnebrand smeren. Thank God voor zonnebrand! Ik ben niet één keer verbrand!
Na het harde werken werden we getrakteerd op een prachtige zonsondergang! Super mooi!!!


Woensdag 13 januari, dag 5 outreach Pele

Tot de lunch hebben we weer aan de watertank gebouwd. We zijn gister zo ver gekomen, nog maar een paar lagen stenen en dan is het voor ons klaar. Na de lunch waren we vrij. John, de jongen van het Honolulu team dat in mijn outreach team zat, en ik zijn met een paar mannen van het dorp mee gegaan op hun bootje, vissen vangen. Gewapend met duikbrillen, snorkels, flippers, een net en een soort harpoen speer gingen we de lagoon op. Ze hebben hier een aparte manier van vissen vangen. We gingen een stuk de zee op, en daar gingen de mannen het water in, met duikbrillen, snorkels en flippers. Het net en de harpoen speren gingen ook mee. Vervolgens werd het net uitgezet, hoe dat weet ik niet, de mannen gingen in een grote cirkel zwemmen en met veel gespetter werden de vissen het net in gejaagd. Sommige vissen werden met de hapoen speer gevangen. De gevangen vissen werden uit het net gevist en werden op een stuk ijzerdraad geregen wat om de middel van een man hing. Daarna kwamen de mannen terug naar de boot en gingen we een paar honderd meter verder het zelfde verhaal nog een keer herhalen. Deze keer ben ik ook het water in gegaan. Ook ik kreeg een duikbril en een snorkel. Alleen ben ik niet mee gegaan om de vissen op te jagen. Ik ben voor het eerst in mijn leven gaan snorkelen! En het was prachtig. Wat een contrast. Het was bewolkt en een beetje somber weer dus, maar zodra je eenmaal op je buik in de zee ligt begeef je je in een compleet nieuwe wereld. Prachtig. Visjes in allerlei kleuren, koraal in allerlei kleuren. Visjes die een beetje aan het koraal knabbelen. De zee is echt diep. Dat besef je niet als je de bodem niet kan zien maar het water is zo helder dat je de bodem kan zien, en die was best ver weg. Had wel wat beangstigends, maar het koraal is op de meeste stukken zo groot dat je op moet passen dat je je benen niet open haalt tijdens het zwemmen. Er was een hele school van kleine blauw, zilverachtige visjes. Ze zwommen niet weg toen ik aan kwam dobberen, ze bleven gewoon bij hun koraal waar ze van aan het snoepen waren. Het water echt is super helder, alles was zo goed te zien. Het was echt een gave ervaring. Na een poosje rond gesnorkeld te hebben heb ik me weer in de boot gehesen. Toen de mannen allemaal weer terug waren zijn we weer naar het eiland gevaren. De vangst was flink: 2 bossen vissen, een rog en 3 grote schelpen met inhoud. Dat word een flink maaltje. Omdat het onze laatste avond was werden alle vissen bij de chief afgeleverd en die heeft ze toen gebakken en werden geserveerd op ons afscheidsdiner. Na ons vis avonduur hebben we nog even gezwommen, de zon was weer terug en het was heerlijk. Na een verfrissende bucket shower ben ik mn dagboek bij gaan werken. Omdat het inmiddels al donker was ben ik dit in de “keuken” gaan doen. Lees een overdekt stukje strand met een vuurtje waar op gekookt word en een soort gepionierde keuken (touwen en hout). Naast mij was een jongetje van een jaar of 10 de rog in stukken aan het hakken met een flink mes. Dit leverde hij in bij de kok en vervolgens ging hij met dat zelfde mes 4 blikken makreel in tomaten sap openen. Kon blijkbaar de blikopener niet vinden. Waarschijnlijk hebben ze die hier niet eens. Wat mij opvalt is dat de kinderen veel handiger zijn dan Nederlands kinderen. Kleine kinderen die met messen fruit schillen en kokosnoten openen. Ook tijdens het werken aan de waterput, iedereen lijkt te weten wat hij moet doen en doet het nog goed ook. Heeft allemaal met de cultuur te maken denk ik. Als ze niet in een boom kunnen klimmen om een kokosnoot te plukken hebben ze geen tussendoortjes of word de rog niet in de kokosmelk gekookt. De rog werd dus in de kokosmelk gekookt, en ik heb geholpen met het raspen van de kokosnoot voor de melk. Heb ik dat ook eens gedaan! De rog ging in stukjes de kokosmelk in, uitje erbij en wat kerrie poeder en zout. Het resultaat was erg lekker! Het halve dorp kwam weer eten brengen en we kregen een dankwoord van de chief. Iedereen bleef mee-eten. Naast rog en veel gebakken visjes was er het gebruikelijke, rijst, sweet potato, noodels, laplap en breadfruit. Best gezellig. Na het eten nog wat na gepraat en daarna weer naar mn harde bedje gegaan voor mijn laaste nacht op dit prachtige eiland.


Donderdag 14 januari, dag 6 outreach Pele

Vandaag was onze laatste dag hier op het bounty eiland. Ik was al vroeg wakker, erg slecht geslapen. Ben om 6.00 uit bed gegaan en ben een stukje over het strand gaan wandelen. Jack kwam me op een gegeven moment gezelschap houden. We liepen samen een stukje op, ik was ondertussen uiteraard schelpjes aan het zoeken, dat snappen jullie wel. Toen het begon te regenen hebben we een poosje onder een afdakje gescholen maar toen uiteindelijk toch maar terug gerend naar mijn hutje waar ik toen mijn tas maar ben gaan inpakken. Om 7.00 werd de rest ook wakker en hebben we rustig ontbeten met crackers, thee en brood met pindakaas. En na het ontbijt, ja ja, het ging eindelijk gebeuren, een rondje om het eiland! Gewapend met camera gingen we op pad. Ik had voor de gelegenheid mn “teva’s” nog even uit mn tas geplukt want er zou wel wat klim werk aan te pas komen, en we zouden ook stukken over koraal moeten lopen. Dat gaat allemaal niet zo makkelijk op slippertjes. Achteraf was ik ook wel blij met mijn “teva’s” alleen jammer van de blaren die je oploopt door het schuren van zand tussen je bandjes. Maar ja het is of snij wonden onder je voeten van het koraal omdat je op je blote voeten moet omdat je flipflops het allemaal niet meer aankunnen, of overal over uitglijden en alles breken inclusief je camera, of blaren van je “teva’s”. Het was een mooie tocht. Sommige stukken over een egaal stralend wit zandstrand, stukken door de jungle, klimmen over de rotsen en stukken balanceren over het koraal. Erg afwisselend. Sommige stukken waren zelfs een beetje gevaarlijk. In Nederland zou je niet ongezekerd deze stukken mogen klimmen. Maar vooruit, alles is goed gegaan, ik leef nog. De nivans hebben geen “teva’s” en deden deze tocht wel op flipflops of bloot voets. Maar deze mensen lopen bijna altijd op blote voeten en hebben een eeltlaag opgebouwd van heb ik jou daar. De zee was ook anders. Aan de andere kant van het eiland zijn wel golven. De eilanden aan die kant zijn te ver weg om de golven te breken. Maar de zee is net zo blauw. Ik heb hele grote vleermuizen zien vliegen, die wonen in de berg die ongeveer midden op het eiland staat. Het was ver weg maar t waren overduidelijk vleermuizen. K zag ze hangen in de boom. Uiteraard heb ik mijn zakken onderweg goed gevuld met materiaal voor mijn vliegen gordijn! Toen mijn voeten echt te zeer deden heb ik mijn sandalen uitgetrokken en blootsvoets verder gegaan. We hoefden gelukkig niet meer te klauteren, en om wille van de tijd namen we een short cut terug naar ons dorp. Dat ging allemaal prima op blote voeten. Onderweg hebben we uiteraard nog wat mango’s gegeten en een kokosnoot gekraakt. Als een kokosnoot al een poosje op de grond ligt dan gaat hij wortel schieten. Als je deze kokosnoten open maakt dan zit er geen sap meer in, maar een soort van foam. Het sap heeft zich omgezet in een soort van zoete zetmeel massa. Erg lekker en bordenvol energie! T lijkt wel van de reclame. Any way, we zijn om 10.15 vertrokken en om 13.15 waren we weer terug in ons dorpje. Het was een leuke maar barre tocht, en het was ook nog eens erg warm, dus flink gezweet. Een “bucket shower” was dan ook geen overbodige luxe. Mijn laatste “bucket shower” hier op het prachtige eiland Pele. Ik heb van genoten. Na de lunch nog een poosje gerelaxed en gewacht op het bootje dat ons naar Efate zou brengen. We werden uitgezwaaid door het hele dorp. Vervolgens het bootje volgepropt met bagage en mensen, er gaan veel makke schapen in een hok, en weer de fel blauwe lagoon op. In de verte was het aan het regenen, dat kon je zien, heel bizar. Aan de ene kant van de boot was het water bijna zwart en aan de andere kant was het fel blauw. Ik weet nu ook hoe het komt dat de zee zo blauw is hier. Het heeft alles te maken met het zonlicht dat weerkaatst op het zand op de bodem. Soms is glas ook wel eens blauw, dat is het soort zand. Dus het water is niet blauw maar de bodem. Goed dat mysterie ook weer opgelost. Aan de overkant aangekomen moesten we even wachten op de truck en vervolgnes op team 2. Toen alles en iedereen er was hebben we de truck volgeladen met bagage en mensen, er gaan wederom veel makke schapen in een hok en zijn we weer terug gebracht naar de base in Pango waar 11 brieven op mij lagen te wachten! Wow, mijn thuisfront mist me! Erg leuk om alle kerst kaartjes van jullie te lezen, super bedankt, via deze weg wens ik iedereen ook een fijne kerst en een gelukkig nieuw jaar, een beetje vroeg want het is pas januari maar dan kan ik het niet meer vergeten. Jelle en Marion, leuk die kerst versiering, ze sieren nu mijn tas! Bep en Gerrit, dank je wel voor t winterpuzzelboek de cup a soep en het agendaatje. Ik had nog geen nieuwe voor 2010! Super leuk! Ik heb meteen 11 juli er in gezet, dan ga ik mijn drie vriendinnetjes van Sydney airport plukken.

Goed, terug naar t verhaal. Aangekomen op de base eerst al mijn post dus gelezen en daarna heb ik besloten dat ik mijn tas niet uit ging pakken. We vliegen de volgende dag om 15.20 en in Sydney heb ik tijd zat om alles opnieuw te pakken, te organiseren en te wassen. We hadden nog een soort afsluiting met iedereen, we hebben foto’s gekeken van het kamp en wat verhalen uitgewisseld.

Omdat ik mijn tas niet uitwilde pakken heb ik die nacht dus in mijn kleren geslapen, op de kussens van de bank, in de “woonkamer” van de base. De meisjes slaapzaal was zo vol, bijna alle bedden waren vol, boven en beneden, over lag bagage en het was er vreselijk warm. Ik voelde me niet echt geroepen om daar tussen te kruipen. Het was redelijk koel in de “woonkamer” en ik heb redelijk geslapen onder mijn lovalova.


Vrijdag 15 januari, terug naar Sydney

Om 13.20 vliegen we terug naar Sydney. Tot die tijd hebben we de tijd om onze tas in te pakken en nog een beetje rond te hangen en te kletsen met het Honlulu team. Mijn tas is nooit uitgepakt geweest dus had ik extra tijd haha. Ik ben met Katura, een nivan van de base hier, down town geweest. Ik wilde mijn lovalova collectie nog uitbreiden met een Vanuatuaans exemplaar en wilde kijken of ze nog leuke armbandjes hadden. Bijde missies zijn geslaagd. Terug op de base ben ik nog met de rest van ons team naar de ouders van Ricky gelopen, Ricy is staff op onze DTS, hij is nivan maar is op outreach in Zuid Afrika. Zijn ouders wonen hier in Pango. We hadden al eerder bij hun geluncht en we wilden ze nog even gedag zeggen voor we weg gingen. Daarna was het wachten tot we weggingen. Normaal gesproken word iedereen op het vliegveld afgezet met de truck maar t regende dus zijn we met een taxi gegaan. De vlucht verliep goed en we waren netjes op tijd in Sydney. Ik was wel echt versleten. Alle spieren in mijn lijf deden zeer. Na een hete douche van 20 minuten!!!!! Zijn mijn voeten nog steeds niet schoon maar heb voelde ik me wel schoon. En ik heb me toch lekker geslapen! Dat had ik echt even nodig!

Liefs, Margreet