Van papaja naar mango

Vrijdag 18-12-09

Gister avond zijn we aangekomen in Vanuatu. Rond 16.00 landde we op Port Vila, de hoofdstad van Vanuatu. Ik ben inmiddels aardig handig geworden in het reizen rond de eilanden. Ze zijn erg bang hier dat je eten, dieren of iets plantaardigs het land mee in neemt waar ze niet blij mee zijn. Op je formuliertje voor de douane moet je dus aanvinken als je iets van het boven genoemde het land mee in wil nemen. Als je er over liegt en je word er uitgepikt dan mag je betalen..... veel. Als je eerlijk aanvinkt dat je eten oid in je tas hebt dan moet je naar zo’n fijne balie om je tas open te maken. Maar ja je wil ook geen boete omdat je vergeten bent om een pakje thee aan te geven, dus kruis ik netjes aan dat ik eten en iets plantaardigs bij me heb. Vervolgens zet ik mijn “ik-ben-een-heel-betrouwbaar-meisje-en-zou-nooit-drugs-of-vogelspinnen-het-land-in-smokkelen-gezicht” op. Vervolgens verloopt mijn bezoek aan de douane als volgt:
Douane: goeiemiddag, fijne vlucht gehad?
Greet: goeiemiddag, ja alles ging prima.
Douane: Heeft u iets aan te geven?
Greet: Yep, ik heb een doosje thee bij me en een paar müsli repen. Wilt u t zien? (vervolgens maak ik aanstalte om mn tas open te maken)
Douane: Is dat alles, geen fruit ofzo?
Greet: Nee. Mn laaste appeltje heb ik in het vliegtuig opgegeten.
Douane: Gaat u nog kamperen, heeft u een tent bij zich?
Greet: Nee, dit is alles.
Douane: Nee hoor laat uw tas maar dicht. Ik geloof het wel, u mag door lopen.
Zo makkelijk gaat dat. Sam daar in tegen (onze staff uit Zuid Korea) had aangevinkt dat hij niets te eten oid bij zich had, wat terecht was, want hij had ook echt geen eten bij zich. De douane meneer kijkt hem aan en wijst hem naar de “ik-heb-iets-aan-te-geven-rij” waar hij vervolgens voor mij beland. De zelfde meneer die hem naar die rij had gewezen pikt hem er weer uit en deze meneer gaat zijn koffer openmaken. Ik sta er naast met mijn douane meneer, die heel vriendelijk is. Sam zijn spullen worden allemaal uitvoerig bekeken en mijn tas blijft dus dicht.... hmmmm rare gewaar wording... of iets van discriminatie? Ik weet het niet. Maar was blij dat die meneer niet tussen mijn onderbroeken ging neuzen.
Anyway, na het douane verhaal stonden we netjes buiten waar we werden opgepikt door Christella. Ze woont hier in Vanuatu en heeft in Sydney dr DTS gedaan die overlapte met die van ons. Dus wij kennen haar en is fijn om hier iemand te hebben die je al kent. Het was 20 minuutjes rijden naar de base. Onderweg speelde Christella voor gids en benoemde verschillende dingen we onderweg tegen kwamen. Vanuatu heeft Franse invloeden dus de supermarkt hier heet Bonmaché. Alleen het taaltje wat ze hier spreken lijkt niet echt opt Frans. Bislama, klinkt als steenkolen Engels met een Frans tintje. En ja hoor ze hebben hier ook een “town” dus morgen kunnen we leuk “down-town” gaan. Ik voel me al weer helemaal thuis. Christella heeft ook uitgelegd waarom het “town” genoemd word en niet city. Het is zo klein het mag de naam city niet dragen. En dan is het nog wel de hoofdstad van deze eilandengroep. Enfin, we komen aan op de base en we worden naar een slaapzaal vol met schattig houten stapel bedjes gewezen. Onze slaapzaal is leeg dus kunnen we allemaal ons eigen bedje kiezen. Klamboetje opgehangen, lakenzakje uitrollen en klaar is Greet. Ik slaap boven en gebruik het onderste bed als “kast” of plank. Nu is het niet een houten stapelbedje zoals je die van Ikea gewend bent. Nee, deze is gemaakt van takken en stammetjes. Geen onderdeel is dus recht. Toen ik me vannacht omdraaide was ik ook bijna bang dat de hele “flikkerse boel” in elkaar zou storten, maar ik leef nog en mn bedje staat ook nog. Dus dat viel weer mee. Wat me ook mee viel is dat ik niet elke tak van de “latten-bodem” voelde. Of zeg maar gerust “takken-bodem” dus niet omdat het naar slapen was maar omdat het simpel weg gemaakt is van takken! Allemaal een andere dikte en geen een is recht. Maar wonderbaarlijk dus goed geslapen.
Vanmorgen werden we om 6.30 gewekt door een bekend geluid. Jaja ook hier in Vanuatu gebruiken ze de gasflessen als “bel”. This is your wake-up call! Voorzichtig heb ik me uit mn stapelbedje laten glijden en gewapend met mn zeepdoos en mn handdoek ben ik de douche gaan zoeken. Ik trof tegenover de wc een ander soort hokje aan met een slang (zonder douchekop) en een afgebroken draai knop. Met mn handdoek kreeg ik de kraan open gedraaid en de met de slang in mn hand (want geen mogelijk gevonden om hem op te hangen) heb ik mezelf geprobeerd nat te maken terwijl ik zo veel mogelijk water ontweek. T water leek wat wel kouder dan in Samoa... jep, ook hier maar één knop... koud. Goed uiteindelijk schoon en gewassen op tijd voor de volgende “gas-bel” die om 7.00 ging: ontbijt! En weer een flash back: wit brood met een kop thee, voor de liefhebbers was er boter, maar ik val niet onder die noemer liefhebber dus voor mij droog wit brood. Alleen geen papaja dit keer maar... ja wel daar komt tie.... mango! Ik was zeer in mijn sas! Christella kwam ons verblijden met een mandje zelf geplukte, overheerlijke, zoete, iet wat harige (of draderige), mango’s. O en het brood was super lekker, een beetje zoetig. O en de thee was ongezoet. Fijn! Naar behoefte zelf melk en suiker toevoegen, ik pas. De mango’s waren echt zó lekker.... heb er 4 op... maar ze waren heel klein! En draderig dus zit nu nog de draadjes tussen mn tanden vandaan te peuteren, straks maar ff met wat floss draad aan de slag. Zal wel een dagelijks ritueel worden, tis mango seizoen hier. Jammer voor de papaja’s die zijn hier nog niet rijp. Na het ontbijt zijn we naar de zee gelopen. Ja je leest het goed gelopen! De zee is hier op nog geen 10 minuten loop afstand. Lekker even pootje gebaad en in het zand gelegen. Erg lekker. Flinke golven ook. Daar gaan we vandaag of morgen nog wel een echte duik in nemen. Na een kleine team meeting zijn we weer terug gelopen naar de base. Later hebben we nog een rondleiding gekregen van Christella door de rest van de wijk. Het lijkt net een echte woonwijk, met snelheidsdrempels en verkeersborden waar op staat dat je langzaam moet rijden: 30! Heel grappig. Alleen de huisjes staan hier veul minder krap op elkaar dan in NL, en rijtjes huizen kennen ze hier al helemaal niet. Ze wonen hier niet in “fale’s” zoals in Samoa. De huisjes hier zijn gewoon een beetje geïmproviseerd. Sommige zijn van steen en andere van golfplaat en weer andere van bamboe of hout. De meeste mensen koken hier nog op een vuurtje. Aan het eind van de woonwijk kwamen we uit bij de zee. Uiteraard een paar schelpjes gezocht en toen kwamen we uit op het strand waar we vanmorgen ook al waren geweest. Vanaf daar zijn we terug gelopen naar de base. De lunch stond inmiddels ook al klaar. Brood met eiersalade. Ik geloof dat dat iets YWAM-erigs is. Op onze base in Sydney is er elke dag eiersalade, en in Samoa was er ook om de dag eiersalade. Aangezien ik niet zo’n eiersalade-fan ben heb ik mezelf getrakteerd op, jawel een mango en een musli reep als lunch. Geen zorgen vanavond is er een groot diner want de studenten van de bijbel studie hier hebben vanavond hun diplomering en dat gaat, geheel in YWAM stijl, met veel eten gepaard. Dus ik zal zeker niet met honger in mn buik naar bed hoeven. En inderdaad, het was een groot feest, er was kasave in alle soorten en maten, kip met een sausje, rijst, koude rijstsalade, een prutje wat ik in Samoa ook al eens gezien heb met een soort noodles soja saus en vlees en er was koolsla. Genoeg dus, en na de diplomering waren er nog koekjes, cake en bambakous. Dat laatste moet ik misschien even uitleggen. Bambakous zijn een soort oliebollen, Fijiën pannenkoeken worden ze ook wel genoemd. Heeft meer van een oliebol weg dan van een pannenkoek. Ze zijn namelijk niet plat en ze zijn gefrituurd. Modder vet dus maar wel lekker.

Zaterdag 19-12-09
Vind het nog steeds raar om maand 12 op te schrijven als het buiten zo warm is. Maar goed, ja het is december dus moet er maar aan wennen....
Vandaag zijn we “down-town” geweest. Het vervoer er naar toe was wat minder spectaculair dan de afgelopen weken in Samoa. Het was gewoon een busje, een minivan zeg maar. Voor 150 VUV sta je dan na 10 minuten in het centrum van de wereld stad Port Vila. 150 VUV is ongeveer € 1,05. Je bent snel miljonair hier. 100 VUV is € 0,70. De prijzen hier zijn overigens redelijk westers. Maar goed. Daar komen we wel weer overheen. Heb heerlijk zoete ananas op de markt gegeten en melk uit de kokos noot gedronken, wat overigens geen melk is, foutje van Kinderen voor kinderen, het is kokos sap. Melk is wat je krijgt als je het vruchtvlees uitwringt. Maar ik denk dat de schrijvers van de kinderen voor kinderen liedjes nog nooit in de Pacific zijn geweest. Verder heb ik alle souvenir kraampjes afgezocht naar een ring van kokosnoot, maar helaas, nog niet gevonden. Heb dus nog een missie voor de rest van de tijd hier. Ook nog naar de drogist geweest, me zelf getrakteerd op een flesje Tea Tree oil en Tea Tree conditioner. Ze zeggen dat veel mensen op de eilanden last hebben van hoofd luis.... ik kreeg meteen jeuk na deze worden en vandaar deze traktatie. Luizen blijken niet zo’n fan te zijn van “de Tea Tree”..... Verder was “town” ongeveer een beetje gelijk aan “town” in Samoa, alleen hier geen grote M te vinden.
Deze dag is nog niet om maar ik denk niet dat er nog veel soeps gaat gebeuren. Tis een vrije dag dus iedereen is aan het luieren.

Er is internet hier op de base dus kan wat vaker online dan de vorige weken. Voor 200 VUV heb je een uur, en kan je inloggen wanneer je wil, hoef het dus niet in 1 keer op te maken. K zal dit stuk dus maar gaan uploaden en jullie niet teisteren met mijn elle lange verslagen van een hele week in 1 bericht.

Maar er zijn altijd mensen die zich af vragen wat we hier gaan doen. Dus dat zal ik nog even vertellen in dit berichtje. Wat gaan we hier in Vanuatu doen? Tsja, dat weet ik eigenlijk ook niet. We zouden hier helpen opbouwen voor een kinderkamp. Water reservoirs bouwen en in januari het kamp leiden. Maar ik geloof dat dat nu weer niet zo zeker is. Het kinderkamp is niet echt hier in de buurt en er is hier op de base bijna geen staff, die hebben allemaal vakantie, dus niks is georganiseerd of gecoördineerd. Alles loop voor ons via Christella. Misschien dat we helpen met het bouwen van het huis van de dominee hier. En Christella vertelde iets over zondag school. Omdat het hier zomer vakantie is, is er geen zondag school, en volgens mij gaan wij de zondag school draaien, maar ja, das alleen op zondag... dus... Zodra ik meer weet over onze activiteiten hier laat ik het jullie weten. Dat beloof ik.

Liefs,

Margreet