Weekeind in Vanuatu

26 December 2009, tweede kerstdag

Tweede kerstdag was een vrije dag, net als bij jullie waarschijnlijk. Heb eerst eens lekker uitgeslapen. Tot 8.00 jaja dat is uitslapen hier. De zon komt al vroeg op en dus is het al vroeg redelijk warm. En om 8.00 ging de ontbijt-gas-bel. Dus daar word je ook wel wakker van. Gister avond hebben we onze kerst avond door gebracht achter mijn laptop, we hebben films gekeken. Was erg gezellig. Maar goed, na het “uitslapen” en het ontbijt hebben we de lonely planet er bij gepakt om te kijken of er iets in de buurt te doen is. Uiteindelijk ben ik met een Fins meisje uit het Hawaï team, na de lunch een wandeling uit de gids wezen maken. Het was een wandeling door het centrum van Port Vila. Er waren verschillende kerken en uitkijk punten op de route, aan het eind was er een ferry die ons naar het Kirikiri eiland zou brengen, gratis! De wandeling zou ongeveer 2 uur duren. We zijn eerst met de bus “down town” gegaan en het punt gezocht waar de wandeling zou starten. Vanaf daar zijn we de route gaan volgen. Het was niet erg indrukwekkend. Helaas, Port Vila is niet echt een touristische trek pleister. De kerken waren zo boeiend dat we de meeste over het hoofd gezien hebben en de uitkijk punten lieten alleen maar gebouwen, bouwputten en de haven met veel containers zien. Ook niet echt adembenemend dus. We concludeerde dat we blij waren dat we hier voor een missie waren en niet op huwelijksreis waren. Er zijn vast mooiere plekjes in Vanuatu, maar dit is het duidelijk niet. Toen we bij het eind punt de ferry aan kwamen gingen we op het wacht bankje zitten wachten op de ferry. Er kwam een man naar ons toe en vroeg of we naar het “resort” wilden. Wij knikken, en zeggen dat onze gids zegt dat dat gratis is. Ja zegt de meneer, de ferry is gratis maar je moet betalen om het resort in de gaan. En dat moet je hier doen..... conclusie, je moet dus gewoon betalen voor de ferry. Je kan niet alleen de ferry nemen zonder te betalen en dan het eiland op. Het eiland is het resort. Maar als je dan de 1500 vatu betaald hebt dan kan je ook van alle gemakken van het resort gebruik maken. Zwembad, spa, prachtige stranden, en misschien dat het eten en drinken ook wel inbegrepen is, maar dat weet ik niet zeker. We besloten onze 1500 vatu te bewaren voor een andere keer. Een dag dat het zonnetje schijnt en we ook echt heel de dag in het resort kunnen door brengen, misschien nieuwjaars dag ofzo. We bedankte de meneer vriendelijk voor de informatie en we vervolgde onze wandeling naar de supermarkt. Die voor het gemak, “Au Bon Marche Downtown” heet. Buitenlandse supermarkten blijven leuk en ik deelde mijn passie met mijn nieuwe Finse vriendin. We kochten een ijsje, Simone ze hebben hier calippo limao!, ik kocht yoghurt, want het is het beste om mijn malaria pillen met zuivel in te nemen, en ik heb wat wortels gekocht, want de groenten hier op de base lijken wel op de bon te zijn. Mango’s niet nee, daar word je zo weat mee dood gegooid, wat ik overigens niet erg vind. O en ik heb body lotion van het merk Dea gekocht. Eerst dacht ik dat het Dove in het “Vanuatoes” was maar het is een look-a-like het duifje is op dit flesje een blaadje, maar t was goedkoop. Mijn benen zijn wat aan het vervellen dus die kunnen wel wat smeer gebruiken en of het nou Dove of Dea is, dat maakt hen niet uit. Na de supermarkt hebben we nog wat door de straten gelopen op zoek naar winkels die open waren, helaas ze doen hier ook aan tweede kerstdag en bijna alle winkels waren gesloten. Dus hebben we weer een bus terug naar de base gepakt. Het was wel gezellig, we hebben lekker gekletst, maar de wandeling stelde dus niet veel voor. Misschien dat ik nog wel een mailtje naar Lonely planet stuur met de mededeling dat de wandeling in hun gids niet zo geweldig is als ze beschrijven.
De rest van de dag heb ik niet zo veel gedaan. We hebben nog een film gekeken en gegeten. De maaltijd van vanavond: pasta met gehakt. En voor mij, yoghurt toe om mn malariapil in te nemen. O en voor de liefhebber waren er natuurlijk mango’s maar dat snappen jullie inmiddels wel denk ik. Na het eten en de meeting over de workshops heb ik het haar van 5 meiden ingevlochten, ik word steeds beter! Morgen gaan we naar de kerk en is er een “thanks giving” activiteit in het dorp. Geen idee wat ik me er van voor moet stellen, ik weet alleen dat er een bel iets van 360 keer geluid moet worden. Maar wat er verder gaat gebeuren lezen jullie later. Morgen gaan we ook verder voorbereiden voor de workshops. Eindelijk gaan we wat doen! Hoewel het bijhouden van dit dagboek ook wel een leuk tijdverdrijf is.
Ik heb inmiddels ook de daders van mijn jeukende bultjes op heterdaad betrapt. Het zijn inderdaad vlooien. Heel naar dat ze hier ook mensen aan vallen, en geen “bugspray” die daar tegen op kan.......

Het dorp waar de base is, heet Pango, wat letterlijk blanke betekend. Hier in Pango kwamen de zendelingen het eerst aan land om “the gospel” te brengen. Het is helemaal op het puntje van het eiland Efate. Efate is niet het grootste eiland maar wel het eiland met de “hoofdstad” of “hoofdtown” in dit geval. Vanuatu is een eilanden groep. Ongeveer 80 eilanden. De een wat groter dan de ander. Vroeeegur leefden er kanibalen op Vanuatu. De eerste zendelingen die in 1839 op het eiland kwamen zijn dan ook opgegeten... De kanibalen zijn er niet meer en het grotendeels van de bevolking is “Christen”. Tussen aanhalingstekens, want elke zondag naar de kerk gaan maakt je nog geen Christen.....


Thanks giving, Zondag 27 december 2009

Vanmorgen naar de kerk gegaan, het was thanks giving en halverwege de dienst gingen mensen naar voren en brachten borden met koekjes, manden met mango’s, pompoenen, zakken met kussens, matrassen en bloemen met zich mee. Dit bleef allemaal voor in de kerk liggen. Er werd ook geld naar voren gebracht. Wij waren van te voren al op de hoogte gebracht dus heb ik voor dat we naar de kerk gingen een kaart gemaakt met wat geld erin.
Na de dienst gingen we allemaal naar buiten en hebben we de bel 365 keer laten slaan. Ik geloof dat dat was om even stil te staan bij het opwarmen van de aarde. Ik geloof dat er een hoop eilanden in de Pacific zijn die door de opwarming van de aarde en het stijgen van de zee spiegel kunnen verdwijnen.
Opeens stond er, na het bellen van de bel, een vrouw voor ons. Ze is de zus van Ricky. Ricky is staff op onze DTS, hij komt uit dit dorp en zijn hele familie woont hier. Hij is met het andere team in Zuid-Afrika. Hij had zijn familie geïnstrueerd goed voor ons te zorgen. En dat gingen ze doen. We gingen met zijn zus mee naar het huis van zijn ouders. Daar waren nog meer mensen, allemaal familie en vrienden. Er was voor ons een uitgebreide lunch verzorgd. Mango/papaja sap, watermeloen, ananas, rijst, kip, drie verschillende cassave gerechten er waren doperwtjes met maïs, een soort pruttelpotje met vlees, kortom, ze wilden echt goed voor ons zorgen. Het was lekker. Persoonlijk ben ik erg fan van de cassave met vlees in het midden, verpakt in bananen bladeren gegaard in de oven. Het is een soort cadeautje. De kip was ook lekker hoor. Verder ben ik helemaal los gegaan op het fruit. Als toetje was er ijs met cake. Ook erg lekker. Toen we twee en een half uur later afscheid namen kregen we nog een kwart watermeloen mee, voor het diner, zeiden ze er bij. Ricky’s familie is erg vriendelijk en mega gastvrij. Tuurlijk heb ik mijn taak als vrouw wel vervuld. Ik heb netjes geholpen tijdens het bereiden van het vruchtensap. Ik heb geholpen met de papaja’s schoon te maken en ik heb de kip uit de oven gehaald. En dan zo’n oven die ze in Samoa ook hadden, een berg cement met een vuurtje er onder en een gat er in. Tijdens het eten hebben we gezellig met iedereen zitten kletsen. De mensen waren erg vriendelijk en geïnteresseerd in mijn tradities en gebruiken.
Er was een vriendin van de familie, ze is Vietnamees maar is geboren in Vanuatu. Ze sprak alleen maar Frans. Ik heb en poosje naast haar gezeten en al mijn Franse woorden aan haar laten horen. Ik heb mn best gedaan, maar uiteindelijk kwam er iemand bij zitten die als tolk wel wilde helpen. De familie heeft ook een huisdier, naast de gebruikelijke honden hebben ze ook een hagedis. Hij is fel groen en hangt in een ieniemini hokje aan een tak in de boom. Hij had nog geen naam dus die heb ik hem gegeven. Ik heb hem eerst “Appel” genoemd omdat hij groen was. Ik geloof dat de vrouw des huizes nog niet helemaal tevreden was dus opperde ik vervolgens Granny op. Dit omdat hij immers groen was en de groene appel, Granny Smith heet. Granny vond ze een goede naam. We waren er ook beide over eens dat hij wel een wat groter hokje kon gebruiken.

Deze zondag zag er dus weer anders uit dan we dachten. De workshops beginnen morgen pas in plaats van vandaag, vanwege de thanks giving. Prima. Ik vind alles best. Nu ga ik dit verhaal op mn site zetten en bij kleuren op het strand. Tis erg mooi weer dus k ga nog wat schelpjes voor mn mama zoeken.

Liefs,

Margreet