Week 2

Dag 10: Tsunami “tour”. Maandag 30 november

Vandaag zijn we de dag om 6.00 begonnen met worship. Het vroeg opstaan begint al aardig te wennen. Ik zorg dat ik de avond er voor gedoucht heb zodat ik schoon in mn bedje lig, want je word best vuil hier. Meestal ben ik voor de wekker al wel wakker en kom ik er om 5.50 uit. Schiet ik snel in mn kleren, poets mn tanden, lezen in en sta ik klokslag 6.00 in de “worship fale”. Na een uur worship kregen we te horen van de base staff van deze base dat we vandaag naar het door de tsunami getroffen gebied gingen. Niet om te werken maar om te kijken. Alá ramptoerist zeg maar. We zijn al een volle week in Samoa en nog niks gedaan rond de tsunami dus ik vond het wel prima, laat maar zien. We werden met zn alle in een kleine vrachtwagen gehesen, zo eentje waar de wanden van, van dat zeil zijn, en die waren fijn open zodat we ons niet helemaal als een mestvarken op weg naar de slacht hoefde te voelen. Tataal weren we met 22 man/vrouw. Een deel hiervan zat in de pick-up-truck en de rest in de vrachtwagen. Het getroffen gebied was echt helemaal verwoest. Kerken, scholen huizen, winkeltjes en de paar hotels, alles was kapot of totaal weg gevaagd. De lokale bevolking is al wel begonnen met het opruimen en de wederopbouw. Een groot deel van de bewoners wil niet meer terug naar hun oude dorp. Er word nu een compleet nieuw dorp gebouwd, meer land in waards. Bomen moeten worden gekapt en er zijn nieuwe wegen aangelegd. De “mannen van onze base” zijn vooral bezig met bomen omzagen en kappen. Wij, de dames gaan over morgen (woensdag) naar het zwaarst getroffen gebied en gaan de kinderen vermaken. Spelletjes spelen en een band met ze opbouwen om volgende week een school te kunnen starten daar. Omdat het een compleet nieuwe dorp is zijn er nog geen scholen in de buurt. De kinderen die naar school willen moeten uren lopen en als het regent gaan ze niet. (het is “hurricane season” dus t regent nog al wat hier). Het was dus een enerverend tochtje. We zijn langs de heel kust lijn gereden waar de tsunami het eiland heeft getroffen. De andere kant is geloof ik gespaard gebleven. We hebben nog over het strand gelopen, schelpjes gezocht en pootje gebaad. Het was uitgestorven. Niemand te zien, terwijl dit strand juist de toeristische trekpleister van het eiland is. Het is moeilijk voor te stellen hoeveel de kracht van water kan vernietigen. Maar als je zo door de verwoeste dorpen rijd is dat het bewijs. Erg heftig om het allemaal in levende lijve te zien. Het gaf mij een beetje oorlogsgevoel. Auto wrakken en overal brokstukken, bomen ontworteld. K zag ook nog een boot 50 meter van het strand tussen de bomen liggen.

De rest van de dag hebben we rustig aan gedaan. Iedereen moest een beetje verwerken wat we gezien hadden vandaag. Ik ben samen met Kari, een meisje uit Amerika een blokje om gelopen.


Dag 11: Een spontaan “town” bezoekje. Dinsdag 1 december 2009

Vandaag was ik ingeroosterd voor badkamer corvee. Ik zou samen met Kitty, een ander meisje uit mijn team de wc’s en douches van de dames schoon maken. Dit had ik ook met alle liefde gedaan als ik niet na het ontbijt door Sosi (de base leder van hier) geroepen werd. Ze had begrepen dat ik in het grafisch ontwerpen zat en vroeg of ze gebruik mocht maken van mijn “skills”. De base hier was zogoed als “doodgebloed”. Er kwamen geen studenten en geen staff. Sosi en Fono, een Samoan koppel die in Taiwan op de YWAM base woonde, hebben hun 3 kinderen “opgepakt” en zijn terug naar Samoa gegaan om de base op te bouwen. Er kwamen weer staff leden en er waren genoeg studenten om een DTS te draaien. Maar tis nog niet helemaal je van het hier. De website is niet echt denderend en er is geen logo. Dus Sosi vroeg of ik wilde na denken over een logo en of ik een website kon bouwen. Ik heb haar verteld dat ik het wel kan, maar dat het me wel vee tijd kost omdat ik het programma weer opnieuw moet ontdekken, en dat ik niet de site online kan zetten. Ik heb geen idee hoe dat moet. Ze zei ook nog dat ze het wel erg jammer vond dat we maar zo kort bleven want ze had wel graag wat langer gebruik willen maken van mijn expertise. Ik zei nou als God me een $2,- ticket geeft kom ik wel terug. Maar dan nog ben ik niet de beste website bouwer en heb ik niet de kennis om een website online te zetten. Maar goed we weet.
Na mijn gesprekje met Sosi ben ik naar de badkamer gegaan om aan mn workdutie te beginnen. In de badkamer trof ik 3 dames van het Chico team aan die daar al hard aan het schrobben waren. Zo groot is onze badkamer nou ook weer niet dus ben ik begonnen met het logo ontwerp.
Na de lunch zijn we op het spontane idee gekomen om “down-town” te gaan. Winnie uit het Adelaide team moest ff opt internet, Sofie uit het Koocs team moest postzegels en ik moest een nieuwe tandenborstel. Verder werden we vergezeld door Kari, ook uit het Koocs team en Mel uit het Adelaide team, die wilden er gewoon ff uit. Aangezien er geen bus tijden zijn besloten we naar de hoofdweg te lopen. Dat is 20 minuten lopen en vanaf daar kan je meerdere bussen naar het centrum pakken. Daar aangekomen vroegen we aan de mevrouw van het winkeltje of ze ongeveer wist wanneer de bus zou kunnen komen. K geloof niet dat ze ons helemaal begreep en zijn we verder gaan lopen. Helemaal naar het centrum is wel ver maar we dachten we kunnen onderweg altijd nog een bus pakken. Uiteindelijk kwam er onderweg een taxi met anderen van de base ons oppikken en reden we het laatste stukje met hun mee. Maar ik denk dat we toch wel 1,5 uur gelopen hebben. Het was na de lunch en dan houden de meeste mensen een middag dutje dus het was rustig op straat. Het was wel lekker om een stukje te wandelen. In town hebben we geïnternet, heb ik dus het vorige verslagje op mn blog geplaatst en daar zal ik nog de foto’s bij zetten, dus moet je even terug gaan naar het vorige verslag.
Goed, internet cafe bezocht, daarna geplast bij de Mac en poszegels gekocht bij het postkantoor. De enige ansichtkaarten die hier op het eiland te koop zijn, zijn die bij het postkantoor en ze zijn echt belachelijk duur en niet eens mooi, dus ik zal wel wat kaartjes vanaf Vanuatu versturen. Laatste doel was een tandenborstel en ook dat doel werd bereikt. Daarna zijn we nog even over de groenten en fruit markt gelopen. Heb samen met Kari een trosje mini banaantjes gekocht en ik heb een verste kokos noot gekocht. Daar maken ze dan een gat in en dan krijg je een rietje en dan heb je een heerlijk verfrissend kokos drankje. En aangezien mijn water op was en het toch wel warm was, was ik daar wel aan toe. De kokos noot ging mee terug naar de base want het vruchtvlees van een verse kokosnoot is super lekker. Maar goed, we waren nog niet terug op de base.... we wilden niet terug met de taxi maar gewoon met de bus. We hebben een bus gevonden die tot het winkeltje op de hoofdweg komt en vanaf daar zijn we terug gelopen naar de base. Hier hebben we nog een potje vollybal gespeeld met de Samoaanse mannen hier die heel sociaal makkelijke ballen aangeven! Op die ene na dan die recht in mn gezicht gesmashed werd. Dat deed wel ff zeer maar heb er alleen een lichte hoofdpijn aan over gehouden die nu al wel weer weg is. Het avond eten was weer heerlijk. Taro ,een soort witte aardappel die in het Nederlands tarot heet denk ik, met kokoscreme (ja dat is dat spul waar je hard voor moet werken). Daarbij hadden we een soort kippensoep met hele kippenpoten erin, stukken aardappel, wortel en pompoen. Erg lekker dus.


Dag 12: op naar de tsunami. Woensdag 2 december 2009.

Vandaag zijn we na het ontbijt weer in onze vracht wagen geladen en op weg gegaan naar het tsunami gebied waar we de kinderen zouden gaan vermaken, en voorbereidingen zouden treffen voor de school. De dag begon redelijk mooi met een lekker zonnetje maar toen we eenmaal onderweg waren begon het onwijs te regenen, en niet een beetje maar echt heel hard. Alsof ze daar boven een schuif open hadden getrokken zeg maar. De zeilen van de vrachtwagen konden gelukkig dicht zodat we redelijk droog bleven. Voelde me net een vluchteling die het land ingesmokkeld moest worden in de laadruimte van een vrachtwagen, met nog 20 mede vluchtelingen. Halverwege kwam Fono, die de truck bestuurde ons vertellen dat we weer terug gingen omdat het er niet uit zag dat het zou gaan opklaren. Helaas pindakaas, morgen een nieuwe poging. Het is nu bijna 14.00 en het is eindelijk droog. Hoop dat we morgen meer succes hebben.

Heb ik al verteld dat we hier jonge katjes op de base hebben? Vier kittens. Echt schattig. Laatst hadden ze het balletje van de pingpong tafel te pakken en hier werd flink mee gepoot balt. En gister hadden ze alle vier een eigen kakkerlak waar ze mee aan het spelen waren een mee rond werd gesjouwd. Die beestjes spelen echt met alles wat beweegd. Ze wonen hier in één grote speel tuin. Vliegen, grassprietjes, kakkerlakken, pingpong ballen, alles is tot hun beschikking. En elke avond een heerlijk maaltje botjes van de kip of het lam.


Dag 13: De eerste schooldag. Donderdag 3 december 2009.

Vandaag poging twee. De dag begon met een zonnetje en die is niet meer weggegaan. Het alleen s nachts geregend geloof ik. Na het ontbijt vertrokken we in de vrachtwagen naar het dorpje waar we de school zijn begonnen. Het grootste deel van de inwoners zijn verhuisd naar een nieuw dorp verder land in waards omdat ze bang zijn geworden voor de zee. De kerk staat nog wel pal aan het strand en die is redelijk gespaard gebleven, net als het huis van de dominee. Bij zijn huis is ook een grote fale en daar verzamelde de kinderen zich. 34 kinderen hadden we. De mannen vertrokken gewapend met kettingzaag en mes naar het nieuwe dorp om meer ruimte te creëren voor nieuwe huizen. De dames gingen aan de slag met de kinderen. We hebben eerst spelletjes gedaan om hun namen te leren. Maar om 34 namen te onthouden waar je nog nooit van gehoord hebt is best een opgave. Verder hebben liedjes met ze gezongen, een verhaal verteld na een beker limo en een kaakje hebben we nog meer spelletjes met ze gespeeld. Ik ben met de “grotere kinderen” (zeg maar gerust tieners) naar buiten gegaan waar een volleybalnet hing. De mannen waren inmiddels weer terug van het zware werk en met elkaar hebben we een potje gevolleybald. Om 14.00 zijn we weer terug gereden de base. Het was goed om te zien dat de kinderen duidelijk niet bang zijn om bij de zee te spelen. En zoveel kinderen..... Op de weg terug naar de base heb ik samen met Elise, een Nederlands meisje uit het Chico team, alle kineren voor kinderen liedjes gezongen die we ons konden herinneren. Echt grappig, ze is 10 jaar jonger maar alle klassiekers kende ze. Was erg leuk, hebben erg veel lol gehad. En t was vooral grappig dat iedereen een beetje zat te dutten terwijl wij uit volle borst “het tietenlied” zongen.


Dag 14: Dagje strand met de hele base! Vrijdag 4 december 2009.

Morgen vertrekt het Adelaide team terug naar “huis” en daarom had de hele base een dagje vrij en zijn we met zn alle naar het strand gegaan. Er zijn gelukkig ook nog stranden die niet getroffen zijn door de tsunami. Er kwamen drie taxi’s, de vrachtwagen reed en de pick-up-truck. Geloof dat we totaal wel met 50 man waren. Ongeveer om 8.30 zijn we vertrokken. Gewapend met een koelbox vol met vlees, twee koelers met water, aardappel salade, komkommer, wortel en twee taarten op naar het strand. De rit duurde iets van een uur. Maar dat was het meer dan waard. Het was echt prachtig. Sluit even je ogen en stel je een aqua blauwe zee voor met een wit strand, met op de achtergrond palmbomen, rotsen en een fel blauwe lucht met hier en daar wat spier witte wolkjes. Het was echt een plaatje uit een reisgids. K zal het bewijs bij de foto’s bij voegen! En de zee was echt, ja daar komt tie Siem en Lien, BADWATER TEMPERATUUR! Echt lekker! Helaas zijn ze in Samoa nog al degelijk en dus moest er gezwomen worden in shorts en shirts. De mannen mochten wel met ontbloot boven lijf... ach, een voordeel, kon mn buik ook niet verbranden. Omdat er heel veel koraal in de zee was hield dat de golven tegen, die kwamen pas 200 meter verder waar het dieper werd en het koraal stopte. Geen gegein in de branding dus, geen poging kunnen wagen tot surfen en niet aanspoelen als een zielig zeehondje, nee gewoon zwemmen.
Er zwommen fel blauwe visjes rond de koralen, en omdat het water zó helder was kon je dat allemaal prima zien. Ik kon helemaal tot op de bodem kijken. Heel fijn want dan kon ik voorkomen dat ik op een slijmerige “zeekomkommer”, of op stekelig koraal stapte. Op het strand waren genoeg palmbomen om in de schaduw te zitten. Er werd een vuurtje gemaakt en het vlees voor de lunch werd bereid. Iedereen deed lekker “zn eigen ding”. T was echt heerlijk. En ik ben helemaal geen strand mens maar ik heb me uitstekend vermaakt. Schelpjes gezocht, gewandeld, gezwommen en goeie gesprekken gehad terwijl we een beetje rond dobberden. O nog even over het schelpjes zoeken. Ze hebben echt mooie schelpjes hier. En sommige hoorentjes lopen weg als je ze wil pakken of kietelt de bewoner stiekem je hand. Deze hoorentjes heb ik maar weer braaf terug gelegd op het strand. Gaat zo stinken als ik die in een plastic zakje stop. En denk dat t mini kreeftje ook een ander plan had met zn leven.
Goed, het was een heerlijke dag! Toen we weer op de base waren heerlijk gedouched en nu zit ik echt met zo’n strandhoofd mn verhaal te schrijven en mn foto’s te bekijken. Ik zal er een paar op mn blog er bij zeten.
K denk dat ik vannacht wel lekker zal slapen!
O, nu ik dit aan het schrijven ben is het bij jullie nu 5 december, veel plezier met pakjes avond. Morgen is het bij mij 5 december en k geloof dat Elise (het NL meisje uit het andere team) pepernoten en chocolade muntjes bij zich heeft, dus we zullen er een Nederlands gezellig avondje van maken.
Maar morgen ochtend eerst “down-town” om dit verhaal up-te-loaden”.

Liefs,

Margreet